Stalin's best kept secret

CNN Shqipëria has finally obtained a copy of an extremely rare document, one that for a long time was considered to be among the best kept secrets of the KGB. It is a letter written by Stalin sometime between 1951 and 1952. The date and the addressee have been erased from the original document, either by Stalin himself, or by some other authority in the KGB. Here is an English version of the original letter written in Russian.  

I am pe Korçe. My family name is Visari, but when we moved to Georgia, the Russians who worked in  government offices started to distort it. They called me Visaronovich. I didn’t like Visaronovich. I preferred Visari – which in Albanian means The Treasure. I was brought up to think of myself as a real treasure. Every time someone called me Visaronovich I refused to answer and insisted on my original name, Visari. But they wouldn’t listen, mostly the Russians, but also some Georgians and others. Georgians also called us Jugashvilli, because we came from the Jug, i.e. the south. I got really mad. They wouldn’t let me use my real name. I used to get home and tell my father: “S’të len’ të thuash as emrin tënd, bre, S’të len’.” (They don’t let me use my real name). My father laughed and said: “There is nothing you can do. S’të len”. From that time on, whenever I was asked my name, I yelled: “S’të len’.” Later on in life, when I got involved with the Communist movement, my comrades asked me: “What do you want us to call you?” I said: “S’të len.” They laughed and wrote that down as my name. From that time I became known as Stalin. That’s not exactly “S’të len”, but it was OK. It reminds me of who I am and who they are. Those Russians. No wonder so many of them ended up in gulags, or worse.

A copy of the original document

Joseph Vissaronovich Jugashvilli, Stalin                                                  CNN Shqipëria  

Il Duce

The Albanian Race

Gjuha e gjuhëve ose gjuha Primordiale 2

Pjesa e dytë, në të cilën Albanologu parashtron origjinën e Flakës dhe gjithçka tjetër që lidhet me të:

Njeriu/Shqiptari i parë qe ndezi zjarrin quhej Tomçja i Hankos

Por le ta lemë për një çast K-në dhe t’i drejtohemi një gërme tjetër. Juve mund t’iu duket rastësi, por nuk është aspak kështu, që në të gjithë gjuhët kryesore të botës, fjala që përckaton zjarrin fillon me gërmën F. Italisht – fuoco; Anglisht – fire; Gjermanisht – feuer, flame, feuerhard; Frëngjisht  - feu; e kështu me rradhë, për të ardhur, ose më saktë, për t’u nisur te shqipja, praj nga e kanë preardhjen të gjitha – flaka.

Përfytyroni, ju lutem, atë njeriun e lashtësisë, që zbuloi për herë të parë zjarrin. Fare rastësisht, nga një dru i ndezur prej shkrepëtimës së rrufesë. Dhe vazhdoni të përfytyroni kënaqësinë e tij, habinë  etij, kur ka provuar mishin e pjekur të atyre kafshëve. Se si e ka marrë këtë mish dhe ua ka shpënë miqve, të afërmve të familjes, fëmijëve të tij të vegjël që mezi prisnim ushqim të freskët, të gjithë të kënaqur nga shija e re në menunë e tyre deriatëherë monotone, me mish gjahu të pagatuar.

Tani, të nderuar zonja dhe zotërinj nuk besoj se do ta keni të vështirë të përfytyroni se ky njeri, kjo qenie e stërlashtë, që nuk kishte arritur ende t’i vinte nga një emër gjithçkaje përreth, do ta shihte të nevojshme ta ruante dhe ta mbante ndezur zjarrin. T’i jepte, kur e shihte të nevojshme, hov guhëve të tij dhe ta përdorte atë për qëllimet e tij utilitare.

Ffffuuu! ffffuuuu!

Në këtë mënyrë, zonja dhe zotërinj, lindi procesi i ruajtjes së zjarrit. Dhe tani, do t’iu lutesha pak të imitoni atë njeriun e parë, i cili, pasi ka vrarë një antilopë, pasi e ka rrjepur atë me kujdes me anë të një thike prej guri të mprehur në mënyrë primitive, është ulur së bashku me familjen dhe po përgatitet t’i këpusë një të pjekur të mirë për të organizuar një nga ato gostitë aq tradicionale që vazhdojnë edhe sot e kësaj dite. Do t’iu lutesha ta vini veten, zonja e zotërinj të nderuar, në vendin e atij njeriu të lashtë dhe të bënit atë që edhe ai ka bërë mijëra e miliona vjet më parë për të ndezur thëngjijtë gjysmë të shuar të zjarrit që i ruante në vatrën e tij primitive. Po, po. Ashtu është. Ai nuk bënte gjë tjetër veçse frynte fffuuu!, ffffuuu!. Derisa flaka të ngjitej përpjetë.

E pra, a ju duket rastësi që flaka, fuoko, fire, e kështu me rradhë, fillojnë të gjitha me gërmën F? Edhe vetë gërma F a nuk i ngjan më shumë atyre flakëve të zjarrit që i ka marër era dhe po i shpërndan?

Por ka edhe më, të nderuar zonja e zotërinj. Sepse me flakën nuk lidhen vetëm fjalët flakë, fryj, filloj, fishkëllej, frikë (natyrisht, nga djegia që të shkaktojnë flakët), flokë (në kuptimin që këto qëndrojnë mbi kokën e njeriut ashtu siç qëndrojnë gjuhët e flakës mbi trungun që digjet) e të tjera. Por lidhet edhe fjala fis.

Njerëzit e dytë dhe të tretë që ndezën zjarr

Si i themi ne në gjuhën popullore? Ata janë një fis, një oxhak. E, nëse oxhak është një fjalë e huazuar (e ri-huazuar, pasi në original edhe ajo me siguri që do të ketë qënë fjalë shqipe), fjala fis ka mbetur në kuptimin e saj fillestar, të hershëm, ashtu siç është krijuar mijëra e miliona vjet më parë, nga ata që donin të tregonin me anë të saj një lidhje të përbashkët rreth një zjarri të vetëm. Sepse, rreth të njëjtit zjarr nuk mun të qëndronin veçse ata që kishin një lidhje gjaku me njeri-tjetrin, ata që ishin të bashkuar dhe të lidhur në një farë mënyre. Dhe, duke qënëse pikërisht zjarri, flaka, e simbolizonte këtë bashkim, nuk kishte se si edhe fjala përkatëse të mos kishte lidhje pikërisht me këtë dukuri aq të rëndësishme për jetën dhe të mos merrte trajtën fis, që e zbërthyer do të thotë e F-së është, ose F ishte – F-ish, ose F-is. Pra FIS. Shkurt, njerëz që i përkasin të njëjtit zjarr, të njëjtës flakë. Njerëz që e pjekin mishin në të njëjtën vatër zjarri. Njerëz të afërm të lidhur me njeri-tjetrin. Kushërinj. Shiko, dolëm përsëri te një fjalë me K që fare mirë mund të zbërthehet sipas teorisë sonë për të provuar se vjen nga gjuha primordiale.

Le të vazhdojmë me F-në, me zjarrin. Mund t’iu duket çudi, por nuk është aspak ashtu, sepse kur njerëzit shuanin zjarrin përdornin fjalën fik, që është e barabartë me

F + ik ose, ikën F-ja.

E pra, Ikën F-ja, kushdo tani e ka të lehtë ta përkthejë si ikën zjarri dhe nuk kërkohet ndonjë përgatitje e madhe shkencore për ta kthyer në logjikën e saj origjinale, pra shuhet zjarri. Që, e thënë shkurt, do të thotë se Fik ka kuptimin shuhet zjarri. Dhe ky, siç e dimë të gjithë, është kuptim me të cilin e përdorim edhe sot e kësaj dite fjalën fik.

Shkëputur nga libri Canis Familiaris ose Kronikë Bastardësh, Tiranë 1994 (Vijon)

Dalai Lama

Gjuha e gjuhëve 1*

Pjesa e parë, ku parshtrohen bazat e teorisë se shqipja është mëma e të gjithë gjuhëve dhe shpjegohet rëndësia e K-së. Ligjërata e Albanolout në Mbledhjen e Grupit të Punës për Përcaktimin e Metodës së Zhdukjes së qenve (GPPMZH).

Është fakt i pamohueshëm, ndonëse jo plotësisht i pranuar dhe i pavërtetuar shkencërisht nga një shumicë bindëse shkencëtarësh, se origjina e njeriut e ka prejardhjen te një fis i vetëm i racës njerëzore. Ky fakt, të cilin do ta marrim si të mirëqënë, nxjerr në mënyrë rrjedhimore edhe faktin tjetër, që te ky fis, te kjo racë primordiale, parësore, ka ekzistuar edhe një gjuhë e parë, primordiale ose parësore. Prej tyre, prej racës dhe gjuhës së parë, kanë dalë, në mënyrë degëzuese dhe zhvilluese racat dhe gjuhët e shumta të botës.

Por cila është gjuha që mbart në vetvete rrënjën e të gjitha gjuhëve? Cila është gjuha që shërben si pikë takimi për të gjitha gjuhët e tjera të botës? Cila është gjuha e gjuhëve, kyçi i artë i zbërthimit të gjithçkaje që flitet? Është pikërisht SHQIPJA, zonja e zotërinj, gjuha më e lashtë dhe më e vjetër e botës, gjuha e fosilizuar dhe e ruajtur prej shekujsh me fanatizëm në mënyrë të përsosur nga një popull me tradita.

Le të mos humbasim kohë dhe të hidhemi drejtpërdrejt në një pasqyrë të shkurtër përmbledhëse për të shpjeguar thelbin e teorisë sime, të cilës i kam kushtuar një punë hulumtuese 35 vjeçare.

Së pari, a mund të më jepni një shpjegim se përse në gjuën shqipe, dhe pikërisht në gjuhën shqipe, të gjitha pjesët kryesore të trupit të njeriut fillojnë me gërmën K? Le t’i përmendim disa prej tyre :  - Koka; Kreu; Kicat (përdoret për dhëmbët e fëmijës); Krahërori; Krahët; Kurrizi; Kurmi; Kërthiza; Këllqet; (më falni); (më falni) Koqet; Kofshët; Kërcinjtë; Këmbët.

Çfarë është K-ja dhe çfarë përfaqëson ajo? Çfarë fshihet pas kësaj gërme të mistershme dhe përse pikërisht ajo paraqitje grafike në alfabetin latin?

Çdo arsyetim i thjeshtë shkencor të shpije në mendimin se K nuk është gjë tjetër veçse vetë qenia njerëzore, vetë njeriu. Këtë përfundim do ta arrinte çdo gjuhëtar, sado amator që të ishte. Po ta mbani pak frymën, ta pranoni një gjë të tillë dhe të shikoni pak më tej, do të vini re të habitur se vërtet, edhe paraqitja grafike e gërmës K në alfabetin latin, i përngjan së tepërmi një njeriu që qëndron në këmbë, i parë në profil, me njërin krah të dhe njërën këmbë të nxjerrë anash. Diçka e ngjashme me figurat e egjiptianëve të lashtë. Referojuni, ju lutem, figurës numër 1 në dosjet tuaja.

Nëse K  i referohet njeriut, atëherë pa dyshim kemi shpjegimin e fjalës këmba, e cila s’është gjë tjetër veçse: këmba = K + mba, që do të thotë diçka që mban K-në, njeriun.

Ndërsa, nga ana tjetër, fjala Koka mund të zbërthehet në K + O + ka, që s’do të thotë tjetër veçe K-ja (në rastin konkret njeriu) ka një O, që përfaqëson formën e  rumbullakët të kokës së njeriut.

*) Shkëputur nga libri Canis Familiaris ose Kronikë Bastardësh, Tiranë 1994 (Vijon)

Nelson Mandela

Kim Kardashian

Pope Francis

Brad Pitt - nipi i Bedri Pites që ka pas shit byrek te Pazari i Ri.

Demi Moore - Muratorja

Mao Tse Dun nga Dunët e Vithkuqit

Haki Çani a.k.a Jackie Chan